Η αδυναμία ελέγχου της γλώσσας, χειλιών και/ή των μυών της σιαγόνας παρατηρείται συχνά σε όλους τους τύπους των δυσαρθριτικών ασθενών και σχετίζεται με την εναρθρωτική τους ανακρίβεια. Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα τέτοιων ανωμαλιών πίεσης μυών ποικίλλουν από ασθενή σε ασθενή κι από δομή σε δομή σύμφωνα με την βασική διάγνωση και την επακόλουθη παθοφυσιολογία. Ο βαθμός μέχρι του οποίου ένας βραδύγλωσσος ασθενής μπορεί να μάθει να αναδιοργανώνει τις δυνάμεις των μυών του και τις κινήσεις αυτών των εναρθρώσεων, μέσω συγκεκριμένων προφορικών γυμναστικών και φωνητικών ασκήσεων, θα υπαγορεύσει τον θεμελιώδη θεραπευτικό αντικειμενικό στόχο ώστε να βελτιώσουμε την καθαρότητα του λόγου. Μολοταύτα, οι καλύτερες μέθοδοι να αποκαταστήσουμε τέτοιους  ελέγχους δεν έχουν ερευνηθεί επαρκώς ή καθοριστεί αναμφιβόλως. Οι τεχνικές που αποδείχθηκαν ότι λειτούργησαν για τον ένα ασθενή μπορεί να αποτύχουν με κάποιον άλλο, ακόμη και κάτω από μια συνολική διάγνωση  χωρίς ν’ αναφέρουμε όταν τα κλινικά ιστορικά διαφέρουν. Παράγοντες όπως η ηλικία του ασθενούς, το φύλο, η γενική ιατρική κατάσταση, η γλωσσική-γνωστική –διανοητική κατάσταση κι η συναισθηματική εγκράτεια μπορούν να επηρεάσουν την φύση την έλλειψη ελέγχου του μηχανισμού όπως επίσης και των πιο εφικτών θεραπειών(αντιμετωπίσεων) και των αποτελεσμάτων τους. Ο παρακάτω πίνακας προτείνει μια σειρά ασκήσεων άρθρωσης. Να σημειωθεί ότι όταν η μείωση μυϊκού τόνου ή η ενδυνάμωση των ασκήσεων υποδεικνύεται, ανεξαρτήτως του βαθμού της συνυπάρχουσας αδυναμίας ελέγχου του ιδίου μυός, αυτές οι θεραπείες είναι πάντα δοσμένες διαδοχικά πριν το πρόγραμμα εξάσκησης της πίεσης φυσιολογίας.