Τα παιδιά µε κινητική αναπηρία αναπτύσσουν διαταραχές του µυϊκού τόνου οι οποίες παρεµποδίζουν την φυσιολογική συντονισµένη κίνηση και δηµιουργούν παραµορφώσεις στο µυοσκελετικό σύστηµα. Το γεγονός αυτό, ακόµη και σε παιδιά µε φυσιολογική νοηµοσύνη, δηµιουργεί δυσκολίες στη καθηµερινή ζωή και στην απόδοση των παιδιών στο σχολείο. Η κινητική αναπηρία στα παιδιά αποτελεί ένα πολυδιάστατο πρόβληµα και για την αντιµετώπισή της είναι απαραίτητη η συνεργασία πολλών ειδικοτήτων (γιατροί, φυσικοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, ειδικοί παιδαγωγοί, ψυχολόγοι κ.λ.π.). Η προσέγγιση των προβληµάτων µέσω της διεπιστηµονικής συνεργασίας βοηθά στην ολιστική αξιολόγηση και στον ακριβή σχεδιασµό της θεραπευτικής παρέµβασης και του εκπαιδευτικού προγράµµατος.

 

 Η διεπιστηµονική οµάδα αποκατάστασης αξιολογεί τις ανάγκες του παιδιού και θέτει στόχους λαµβάνοντας υπ όψιν και άλλες παραµέτρους όπως τη νοητική κατάσταση, τη γενική κατάσταση της υγείας του παιδιού και τις κοινωνικοοικονοµικές συνθήκες της οικογένειας. Στη λήψη των αποφάσεων για τους στόχους που θα τεθούν, καθώς και για το είδος της παρέµβασης, σηµαντικό ρόλο παίζει η οικογένεια του παιδιού. Οι γονείς αποτελούν ενεργά µέλη της οµάδας αποκατάστασης και η γνώµη τους έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, διότι χωρίς τη συµµετοχή και τη συνεργασία τους οποιαδήποτε προσπάθεια είναι καταδικασµένη σε αποτυχία. Οι ειδικοί της οµάδας αποκατάστασης µπορούν να βοηθούν τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς να κατανοήσουν τις κινητικές δυσκολίες που αντιµετωπίζει το παιδί, καθώς και να τους δώσουν συµβουλές για την αντιµετώπιση των κινητικών προβληµάτων του παιδιού στο σπίτι και το σχολείο.

 

Η παρέµβαση της διεπιστηµονικής οµάδας αποκατάστασης συνήθως δεν επιτυγχάνει πλήρη άρση της κινητικής αναπηρίας. Αυτό που επιτυγχάνει όµως είναι η βελτίωση της λειτουργικότητας και η µείωση των προβληµάτων που δηµιουργούνται από την ανώµαλη µυϊκή δραστηριότητα. Αφού γίνει ιεράρχηση των προβληµάτων, τίθενται στόχοι που θα καθορίσουν τη θεραπευτική στρατηγική. Οι στόχοι έχουν πάντοτε σχέση µε τη βελτίωση της λειτουργικότητας και µε την µέγιστη δυνατή ανεξαρτητοποίηση του παιδιού στις καθηµερινές του δραστηριότητες στο σπίτι και στο σχολείο.

Η οµάδα αποκατάστασης επικεντρώνει την προσοχή της στην αποφυγή  παραµορφώσεων και συγκάµψεων των αρθρώσεων µε το κατάλληλο φυσικοθεραπευτικό πρόγραµµα και τις αρθρώσεις. Χρειάζεται όµως προσοχή κατά την διάρκεια των ασκήσεων και της φόρτισης των κάτω άκρων, γιατί λόγω γενικευµένης οστεοπόρωσης υπάρχει ο κίνδυνος αυτοµάτων ανώδυνων καταγµάτων.

 

Η προσπάθεια της εργοθεραπείας είναι σηµαντική για την - κατά το δυνατόν -ανεξαρτητοποίηση στις δραστηριότητες της καθηµερινής ζωής. Καθοριστικός είναι ο ρόλος του ουρολόγου για τακτική παρακολούθηση του ουροποιητικού συστήµατος. Ο ορθοπεδικός παρακολουθεί τις παραµορφώσεις των κάτω άκρων, την κύφωση-σκολίωση της σπονδυλικής στήλης και το παραλυτικό ισχίο, που πολλές φορές απαιτούν χειρουργική διόρθωση. Με την βοήθεια των ορθωτικών µηχανηµάτων (τύπου Argo ή Walkabout) γίνεται πολλές φορές κατορθωτή η βάδιση, άλλως η µετακίνηση γίνεται µε το κατάλληλο αναπηρικό αµαξίδιο.

Η ψυχολογική υποστήριξη και η επαγγελµατική αποκατάσταση δεν πρέπει να υποτιµώνται. Άλλη σηµαντική ενασχόληση που πολλές φορές µπορεί να αλλάξει την ζωή του παιδιού µε κινητικά προβλήµατα, είναι η συµµετοχή σε αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Οι δραστηριότητες αυτές στα σχολεία δεν πρέπει να υποβαθµίζονται, αλλά αντίθετα χρειάζεται να ενθαρρύνονται και να παροτρύνονται τα παιδιά, γιατί έτσι αναπτύσσεται η ευγενής άµιλλα, η κοινωνικοποίηση, η αλληλοϋποστήριξη, η δηµιουργία κινήτρων για διάκριση κ.ά.

 

Η φυσική αγωγή στην Πρωτοβάθµια Εκπαίδευση για παιδιά µε κινητικά προβλήµατα περιλαµβάνει βάδισµα, τρέξιµο, άλµα σε µήκος και σε ύψος, σχοινάκι, Boccia, πέταγµα και κλώτσηµα µπάλας.

 

Στη ∆ευτεροβάθµια Εκπαίδευση διδάσκονται οµαδικά αθλήµατα (τοξοβολία, µπόουλινγκ, ρυθµική, κολύµπι, γκολφ, τένις). Πρέπει να δίδεται προτεραιότητα στο κολύµπι, όπως είναι σηµαντικό και το ελεύθερο παιχνίδι, γιατί καλλιεργεί τη φαντασία και την δηµιουργικότητα.