Οι προσεγγίσεις παρέμβασης που συστήνονται από τους διάφορους ειδικούς και τους ερευνητές εξαρτώνται πολύ από την άποψή τους για την διαταραχή και αντίστροφα ότι:

η ανακάλυψη μιας προσέγγισης επανόρθωσης που λειτουργεί χαρακτηριστικά επηρεάζει την άποψη του ερευνητή για την φύση της διαταραχής. Μερικές προσεγγίσεις είναι αρκετά μηχανικές εξαρτώμενες από την άσκηση και στρέφονται προς το επίτευγμα μιας ιεραρχίας των αρθρωτικών χειρονομιών. Άλλες ενσωματώνουν τα γλωσσικά μέρη, με περισσότερη έμφαση στην εύκαμπτη, λειτουργική επικοινωνία. Το κοινό νήμα μεταξύ της μεγάλης πλειοψηφίας των προσεγγίσεων επέμβασης είναι σήμερα η έμφασή τους στη δυναμική φύση της ομιλίας. Παρά την εξέταση του επιτεύγματος των ιδιαίτερων αρθρωτικών θέσεων (δηλ. η παραγωγή ενός συμφώνου ή φωνήεντος μεμονωμένα), οι περισσότερες προσεγγίσεις υπογραμμίζουν τη δυνατότητα του παιδιού στη ομαλή μετάβαση από μια θέση στην επόμενη, στις λεκτικές μονάδες στο επίπεδο της συλλαβής και ανωτέρω.